niedziela, 29 listopada 2009

The Vinyl Stitches - Obiekt Znaleziony 28.11.09

Bez zbędnego pieprzenia we wstępie. Był to koncert warszawskiego zespołu The Phantoms i brytyjskiego The Vinyl Stitches.
Lokalizacja: Obiekt Znaleziony to klub w piwnicach Zachęty, duży, surowy, pełen zakamarków, ale raczej nie kojarzył mi się do wczoraj z koncertami. I chyba cały czas nie będzie się kojarzył, bo są w stolicy lepsze miejsca na tego typu imprezy.

Koncert nr 1 - The Phantoms

To było już moje czwarte spotkanie z tym zespołem. Zupełnie inne niż wszystkie wcześniejsze! Bo tym razem muzycy wystąpili z gościem, Szymonem Małeckim z Rotofobii. Kapitalnie zagrał na klawiszach w Brother Jay, kawałku którego raczej nie lubię. No i byłoby git, gdyby nie to, że były one cholernie głośne, przez co zagłuszały całą resztę. Później Szymon złapał za bas. Byłem ciekawy od pierwszego koncertu Phantomsów tego, jak zabrzmią z tym intrumentem. Teraz już wiem. Wypadają gorzej. Szymon grał całkiem fajnie, ale dźwięki basu cholernie zamuliły muzykę. Eksperyment ciekawy i niewątpliwie potrzebny, choć, moim zdaniem, nieudany. A co zagrali panowie? Same szlagiery :) Crazy Like a Wasp, Kowalski czy Brand New Tattoo. Dla mnie tym razem najlepiej wypadł długi, psychodeliczny, rozimprowizowany Phantom - po prostu mistrz! Równie dobrze zabrzmiał cover oldschoolowego surfowego kawałka Surfin Bird. Co by nie mówić, to był kolejny bardzo udany koncert zespołu.
Ps. Przez długi czas nie mogłem się przyzwyczaić do nagłośnienia, gdyż dźwięki płynęły zza moich pleców.
Edit: Za plecami muzyków wyświetlany był rewelacyjny film, nakręcony podczas wieczornych spacerów po Warszawie. Świetnie się zgrał z muzyką.

Koncert nr 2 - The Vinyl Stitches

Po dobrym koncercie The Phantoms mogło się wydawać, że ciężko będzie ich przebić. The Vinyl Stitches ta sztuka się udała. Wiedziałem to już od pierwszych dźwięków. Zaatakowali potężną dawką wysokogatunkowego garażowego rocka. Doszczętnie mnie zniszczyli. Było bardzo energetycznie, przebojowo i seksownie. To ostatnie dlatego, że w The Vinyl Stitches na perkusji gra dziewczyna występująca jako Sam-Bam. Grała super, ale przede wszystkim świetnie się przy tym ruszała. Gapiłem się na nią jak głupi, kiedy tylko mogłem(czytaj: gdy nikt mi jej nie zasłaniał). Ostatni raz miałem coś takiego na koncercie Eagles of Death Metal w Stodole w 2005 roku :)
Występ The Vinyl Stitches był tak dobry, że zaraz po nim poleciałem kupić winyl z ich EPką/singlem. Wydałem resztkę swoich pieniędzy, delikatnie się zapożyczyłem, ale nie żałuję. Materiał trwa niecałe 10 minut. Wystarczyło aby powalić mnie na kolana. Cudo!
Jeden z najlepszych koncertów w tym roku, to jest rock'n'roll! (ostatnio mam szczęście do dobrych występów :)

Wena mnie coś opuszcza, dlatego tekst jest taki krótki ;)

piątek, 27 listopada 2009

Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures


Przyszła dziś rano. Dostojna, w krwistoczerwonej szacie. Mowa oczywiście o debiutanckiej płycie grupy Them Crooked Vultures. Nasza polska premiera zaplanowana została, tak jak kiedyś wspominałem, na 7 grudnia, ale... na jednej z aukcji na allegro można ją kupić już teraz. Bez większego zastanowienia skorzystałem, bo dłuższe oczekiwanie doprowadziłoby mnie do grobu. Tyle tytułem wstępu.
Od razu pragnę zaznaczyć, że nie podejmuję się napisania obiektywnej recenzji. Dlaczego? Takie nazwiska jak Josh Homme, Dave Grohl i John Paul Jones z łatwością wyłączają we mnie funkcję obiektywizm.
Wymagania były gigantyczne. Spodziewałem się czegoś, czego świat jeszcze nie słyszał, jednej z najlepszych płyt w historii. A co dostałem? Coś wyjątkowego. Może nie przełomowego, ale z pewnością wartego uwagi każdego, kto śmie się nazywać fanem rocka. Dla mnie i innych entuzjastów tych trzech gości - pozycja obowiązkowa. Bo przecież nie często się zdarza, żeby w jednym studiu spotkały się żywe legendy muzyki. Jak wiadomo, nazwiska same nie grają, tzn. supergrupy często rozczarowywały. Tutaj o rozczarowaniu nie ma mowy!
Otwierające płytę No One Loves Me & Neither Do I zaczyna się dość leniwie. Wolne tempo, narkotyczny śpiew Josha i... w trzeciej minucie wybucha bomba. Rewelacyjny rozpoczęcie albumu! Później dostajemy zestaw typowych hitów, idealnie nadających się na single. Zresztą panowie uważali podobnie. Najpierw Mind Eraser, Na Chaser z wokalnym udziałem Dave'a Grohla w refrenach. Prawdziwa petarda. Następnie New Fang, oficjalnie pierwszy singiel, przebojowy, z fajnymi slide'ami. Chociaż... jest to chyba najsłabszy kawałek na płycie, acz bardzo zapadający w pamięć. Na koniec zostaje Dead End Friends, ze świetnym riffem Josha. Wpaniałe zamknięcie pierwszej części krażka.
Od piątego kawałka - Elephants zmienia się klimat. Homme na gitarze wymiótł całą konkurencję. Miód na uszy. Muzyka staje się monumentalna, czy wręcz majestatyczna, a utwory zdecydowanie dłuższe i przede wszystkim pokombinowane. Podobnie to wygląda w Scumbag Blues. Świdrująca mózg gitara w połączeniu z cudownym basem dają nieziemski efekt. Bandoliers to z kolei jeden z moich trzech faworytów na płycie. Wspaniały, trochę narkotyczny klimat. Załóżcie słuchawki! Pierwsze uderzenia Dave'a Grohla rozwalą wasze głowy! Słuchając tego utworu przeżywam coś, co na anglojęzycznych stronach ludzie nazywają eargasm :) To słowo chyba nie ma swojego polskiego odpowiednika, ale wiadomo o co chodzi. Dalej mamy Reptiles z fajnym kontrastem między zwrotkami a refrenami. W tych pierwszych jest względnie spokojnie, Josh śpiewa zupełnie inaczej niż mu się to do tej pory zdarzało, w drugich słyszymy prawdziwy wybuch wściekłości, agresji. Super. Koniec aktu drugiego.
Interlude with Ludes jest jak sam tytuł wskazuje czymś w rodzaju przerywnika. Przerywnika obłędnego, do którego będziemy chętnie wracać przy każdym odsłuchaniu, zgrabnie łączącego ze sobą kolejne części tegoż albumu.
Ostatni fragment zaczyna się od kompozycji o swojsko brzmiącej nazwie - Warsaw or the First Breath You Take After You Give Up - drugi z moich ulubionych, długi, bardzo psychodeliczny utwór, nastrojem przypominający queensowe Fun Machine Took a Shit & Died. Ten numer jest jednak bardziej rozbudowany, sprawiający wrażenie w dużej mierze zaimprowizowanego. Z tego co widziałem na YouTube, jeszcze fajniej wypada on na koncertach, gdzie panowie popuszczają wodze fantazji. Od pierwszego przesłuchania zakochałem się w Warszawie :) Kolejny kawałek, czyli Caligulove rozkłada na łopatki przyjemnym refrenem, w którym Joshua śpiewa falsetem. Można rzecz, iż refren ten jest inspirowany Eagles of Death Metal, przypomina początek Solo Flights, a Homme dosłownie cytuje jego fragment. Do tego dochodzą pyszne doorsowe klawisze Jonesa. Gunman to z kolei chyba najdziwniejszy fragment płyty. Skoczny, przebojowy na maxa, przy odrobinie chęci ze strony jakiegoś DJa, mógłby zwojować parkiety na całym świecie. Na koniec zostaje trzeci z killerów - Spinning in Daffodils. Rozpoczynający się od delikatnych dźwięków klawiszy. Później przechodzi w transowy wręcz klimat, niesamowicie wbijający się w mózg. Po kilku przesłuchaniach, chodziłem całymi dniami, w głowie słysząc słowa refrenu "Spinning in the daffodils. Dizzy from a dozen twirls". Doprawdy, trudno o lepsze zwieńczenie płyty.
Teraz pora na słów kilka o muzykach. Na pierwszy ogień wezmę Josha. Facet cały czas się rozwija. Jego gitarę można rozpoznać po nagłym przebudzeniu w środku nocy, wydawać by się mogło, że osiągnął już szczyt, a cały czas zaskakuje czymś nowym. Jeszcze bardziej zaskakuje wokalnie. Paleta barw jaką dysponuje staje się coraz szersza. Słychać kolosalny progres w porównaniu z debiutem QOTSA. Do tego należy dołożyć jego teksty. Najlepsze jakie popełnił w dotychczasowej karierze. Śmiało można go nazwać jednym z najważniejszych muzyków rockowych na świecie, o ile nie najważniejszym.
Dave Grohl znów zasiadł za bębnami. Tym razem zagrał inaczej niż na Songs for the Deaf. Mniej tu agresji i popisów, więcej wyczucia. Zagrał idealnie. Wszystkie uderzenia są precyzyjne i bezbłędne. Cieszę się, że Grohl też trochę śpiewa, refren w Mind Eraser, No Chaser z jego udziałem jest wręcz wyborny.
John Paul Jones był dla mnie największą niewiadomą. Legendarny basista, jeden z Zeppelinów, ale ma już swoje lata. A tu olbrzymia niespodzianka. Na plus! Jones jest największym bohaterem tej płyty. Partie basu demolują, do tego dokłada miodne klawisze i wiele drobniejszych smaczków. Załóżcie słuchawki! Wtedy album jeszcze bardziej wgniata w fotel. Gość ma prawie 64 lata, a rock'n'rolla czuje bardziej niż nie jeden młodzieniaszek!
Moim zdaniem jest to płyta roku. Kwintesencja rocka XXI wieku. Odpowiednio wyważona, raz mocna, po chwili spokojna, a gdzie indziej przebojowa. 66 minut i 21 sekund muzycznego orgazmu.
PS. Recenzję pisałem po dwóch tygodniach rzetelnego słuchania, ponieważ nie chciałem ulec pierwszemu wrażeniu, które jak wiadomo często bywa zgubne.

Mam też małą niespodziankę. Postanowiłem zeskanować całą książeczkę i podzielić się nią ze wszystkimi potrzebującymi.
http://s961.photobucket.com/albums/ae95/yooby87/tcv/

Postcore Galore - CDQ 26.11.09

Postcore Galore to gig kończący trasę po Polsce zespołu Setting the Woods on Fire. W Warszawie, poza gwiazdą wieczoru, wystąpiły jeszcze dwie młode kapele - The Spouds i Max Weber.
Lokalizacja: Centralny Dom Qultury mieści się przy ulicy Burakowskiej, tuż obok Arkadii i Cmentarza Powązkowskiego. W sumie miejsce spoko, bo całkiem niedaleko jest stacja metra. A w środku? Dziwnie. Główna sala wygląda okropnie, ale klub jest pełen ciekawych, klimatycznych zakamarków. Fajnie, że jest rozłożony na kilku piętrach. Ogólne wrażenie bardzo pozytywne, gdyby właściciele zdecydowali się na zmiany w największym pomieszczeniu mógłby powstać rewelacyjny lokal, rodem z Berlina czy innego zachodniego miasta.
Frekwencja: Różna.

Koncert nr 1 - Max Weber
Cóż, z Maxa Webera znam trzy typy panowania: charyzmatyczne, tradycyjne i legalne. Wczorajszy koncert wiele nie zmienił w tej materii. Wytrzymałem dwa kawałki i nie miałem ochoty na więcej. Chłopaki, moim zdaniem(!), grają miałkie indie dla licealistów. Sorry, nie mój klimat.
MySpace zespołu.

Koncert nr 2 - The Spouds

Prawdę mówiąc poszedłem do CDQ głównie na ich koncert. I nie rozczarowali mnie. Choć zaczęli bez wielkiego powera to rozkręcali się z utworu na utwór, ciekawie prezentując swoje post punkowe, pełne werwy kompozycje, budując świetny klimat. Warto zauważyć, iż dość licznie zgromadzoną publiczność uraczyli bardzo przekrojowym setem. Zagrali kawałki pochodzące z ich wrześniowej/październikowej płyty Serenity is Only a Brainwave, były też starsze utwory i kilka nowości. Zatem nie ma na co narzekać, choć przyznam, że te nowsze numery podobają mi się dużo bardziej. Zdecydowanie najlepiej wypadły Broken Sound i Crisis. Choć nie było saksofonu, to te kawałki w wersji live nabierają jeszcze większej mocy, szczególnie ten drugi, bez saksofonu staje się prawdziwie noisowym niszczycielem. Chłopaki dali świetny koncert, potwierdzili, że są jednym z najlepiej rokujących młodych, polskich zespołów. Oby tak dalej.
EDIT: Bardzo zaimponował mi wokalista. Na żywo wypada rewelacyjnie!
MySpace zespołu.

Koncert nr 3 - Setting the Woods on Fire
Settingów widziałem ze dwa miesiące temu, jeszcze w nieodżałowanej Jadłodajni. Teraz jakoś specjalnie nie szykowałem się na ich występ. To był błąd! Kolejny raz pokazali mi, że są rewelacyjnym zespołem koncertowym. W CDQ (w przeciwieństwie do Jadło) jest scena pozwalająca na sporo szaleństw. Zniszczyli płynącą od nich energią, swoimi nieprzyzwoicie melodyjnymi kompozycjami. Co z tego, że znałem tylko kilka kawałków, wszystkie mi się niesamowicie podobały. Dwaj wokaliści fajnie się uzupełniają, a najlepiej wychodzą im numery, w których obaj śpiewają (ich basista mi od początku kogoś przypominał, teraz wiem, jak śpiewa przypomina Dave'a Grohla :). Zawsze z przyjemnością oglądam takie koncerty, chłopaki wypadają na nich zdecydowanie lepiej niż na płycie. Szkoda tylko, że wokal czasami gdzieś ginął i frekwencja topniała z minuty na minutę przez późną godzinę.
MySpace zespołu.

Podsumowanie:
Mimo, że The Spouds zagrali fantastyczny koncert to Settingi byli niekwestionowaną gwiazdą wieczoru.
Poziom wykonania:
Koncert STWOF > płyta STWOF
Koncert The Spouds = płyta The Spouds

poniedziałek, 23 listopada 2009

Warsaw Calling

Blog cały czas szybko się rozwija więc postanowiłem wprowadzić trochę zmian. Doszedłem do wniosku, że rozszerzę swoje działanie o inne portale.

1. Twitter
Nie będę zawalał głównego bloga drobnymi filmikami, pojedynczymi kawałkami. Takie rzeczy od dziś możecie znaleźć na moim Twitterze. Będę też tam wrzucał swoje krótkie przemyślenia muzyczne, zgodne z ideą tego portalu, a więc do 140 znaków :)

2. Facebook
W tym miejscu najłatwiej obserwować aktualizacje. Jak ktoś zostanie facebookowym fanem mojego bloga, będzie otrzymywał informacje o nowych wpisach pojawiających się tutaj.

3. MySpace
Pozycja głównie dla zespołów. Jeśli chcecie, żeby coś o was napisać czy zrecenzować płytę - walcie śmiało :)

4. Last.fm
Po prostu to, czego aktualnie słucham i zarazem polecam :)

niedziela, 22 listopada 2009

O.S.T.R.+ Sofa - Stodoła 21.11.2009


Hip hop, mówiąc w języku sportowym, nie jest moją koronną dyscypliną. Nie zmienia to faktu, że od czasu do czasu lubię sobie go posłuchać. Teraz nadarzyła się okazja sprawdzenia Ostrego na żywo. Bez namysłu z niej skorzystałem. Widziałem go już chyba 2 lata wcześniej, ale wtedy koncert nie przypadł mi do gustu, bo przez złe nagłośnienie w ogóle nie byłem w stanie wyłapać poszczególnych słów.
Tym razem zaczęło się od gigantycznej kolejki przed Stodołą. Pomyślałem, że jak przyjdę o godzinie 20 z minutami uda mi się wejść do klubu dość szybko. Nic bardziej mylnego. Chytry plan spalił na panewce, a ja musiałem swoje odstać. Po wejściu czekały mnie jeszcze zmagania z szatnią, będącą piętą achillesową Stodoły. Potem szybki papieros i o 21 z minutami Ostry w towarzystwie DJa Haema oraz zespołu Sofa wkroczyli na scenę.
Klub był zapchany do ostatniego miejsca. Wszystko było ładnie słychać, doskonale rozumiałem co mówi Adam. Koncert wypełniły głównie utwory z jego ostatniego albumu, czyli O.c.b., ale nie zabrakło też czegoś starszego. Raper, przy układaniu setlisty, sięgnął również do takich płyt jak Jazzurekcja (np. Odzyskamy hip hop) czy nawet Tabasko (Kochana Polsko). Dzięki zespołowi Sofa, kawałki zostały zagrane w nowych aranżacjach, co jest sporą zaletą, płyty mogę sobie posłuchać w domu. Poza tym Ostry zachwycił freestylem. Facet wyrzuca z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego, momentami sprawia wrażenie jakby nie oddychał. Wielki szacunek należy mu się też za to, że potrafił porwać około 2000 zgromadzonych przed sceną ludzi. Niewielu polskich wykonawców jest w stanie zapełnić Stodołę, a jeszcze mniej zawładnąć na półtorej godziny duszami swoich fanów. Jestem pod wrażeniem. Do tej pory wszystko wygląda pięknie, jakby koncert był prawie idealny. Dla mnie jednak nie był. Po pierwsze wolę mniejsze sale, tutaj czułem się dziwnie stojąc w tłumie machającym rękami. Aż tak nie czuję tej muzyki :) Po drugie, Ostry był cholernie najarany, do tego stopnia, że chyba nie zawsze kontrolował to co mówi. Momentami było zabawnie. Np. takie "o kurwa! Tam jest balkon!" w momencie, gdy zobaczył balkon na końcu sali, czy porównywanie cen w wietnamskich knajpach:
"-Gdyby nie kuchnia wietnamska to bym nie przeżył. Jest u was kurczak jakiś (nie pamiętam jak on to nazwał, ale chodziło o kurczaka w cieście - przyp. autor)?
-Jest!
-A ile kosztuje? Bo w Łodzi 9,50zł.
-12zł!
-12zł? Nie dajcie się robić w chuja! On kosztuje 9,50zł! A sajgonki po ile?
-4,50zł!
-Kurwa, w Łodzi są po 5zł."
A potem już zupełnie niepotrzebne:
"-Lubicie kurczaka takiego?!
-Taaaak!
-Lubicie kurczaka siakiego?
-Taaaak!
-Lubicie kurczaka owakiego?
-Taaaak!"
Moje pytanie brzmi. Po co to? Jeszcze gorsze okazały się sentymentalne albo wręcz egzystencjalne rozkminki. Ewentualnie 'robienie hałasu' co 5 minut dla wszystkiego i wszystkich. Tudzież 'robienie domku', 'wkręcanie żarówek', czy inne podobne zachowania. Nie kumam.
Dla Ostrego jeszcze plus za reagowanie na wszystko jak dziecko. Ucieszony skakał, rzucał się po scenie. Nawet na chwilę nie ustał w miejscu. Plus też za drobny pstryczek w nos dla Peji "raper musi brać odpowiedzialność za to co mówi ze sceny".
Podsumowanie - Muzycznie bardzo fajny koncert, klimatycznie zupełnie nie mój świat. Przez to jestem zadowolony, acz nie zachwycony.

Update:




Autorem zdjęć jest Andrzej Szulc. Zapraszam na http://andrzejszulc.com/ i http://blog.andrzejszulc.com. Możecie zobaczyć tam całą galerię zdjęć z koncertu Ostrego :)

piątek, 20 listopada 2009

Maybeshewill i And So I Watch You From Afar - No Mercy 19.11.2009

Kolejny w ostatnim czasie post-rockowy koncert w serii "trzeba zobaczyć". Tym razem organizatorzy zgotowali fanom niemałą atrakcję, bowiem ściągnęli dwa coraz śmielej poczynające sobie zespoły - angielskie Maybeshewill i And So I Watch You From Afar z Irlandii Północnej.
Lokalizacja - No Mercy. Sytuacja analogiczna do tej sprzed tygodnia (pg.lost i Tides From Nebula). Miała być Jadłodajnia Filozoficzna, ale z wiadomych powodów trzeba było szukać nowego miejsca. Od razu przyznam, że szczerze nie lubię No Mercy, bo jest dla mnie speluną ulokowaną na zadupiu, do której mam słaby dojazd. Jedynym jej plusem jest przyzwoite nagłaśnianie koncertów.
Frekwencja - taka sobie. Adekwatna do wielkości klubu. Czyli nie było pusto, ale nie było też ścisku.
Merch - był. A ja głupi wziąłem tylko 50zł. Ledwie starczyło na płytę And So I Watch You From Afar i piwo. Do domu wróciłem więc bez koszulki (te ASIWYFA były fajne) i bez krążka Maybeshewill.
Koncert nr 1 - And So I Watch You From Afar.

Ich debiutancka płyta, wydana kilka miesięcy temu, zrobiła na mnie duże wrażenie. W swojej muzyce łączą post-rock i math rock ze szczyptą progresywnego grania. Na scenę wyszli trochę przed 21. I od pierwszych dźwięków porwali zgromadzoną publiczność. Zagrali ostro, bardzo energetycznie. W No Mercy zostawili dużo zdrowia, wylali z siebie hektolitry potu. Przez cały koncert szaleli, skakali, jeden z gitarzystów postanowił nawet pograć wśród ludzi. Na początku miałem wrażenie, że perkusja lada chwila runie, bo cała scena wręcz latała góra-dół-góra-dół. Takiego show nie widziałem od czasu zeszłorocznego koncertu The Dillinger Escape Plan w Progresji. Najważniejsze jest to, że te szaleństwa w żaden sposób nie wpłynęły na jakość muzyki. Najbardziej urzekły mnie te bardziej progresywne fragmenty i ich znak rozpoznawczy, świdrujące uszy motywy gitarowe brzmiące jakby były żywcem wyciągnięte z oldschoolowych gier :) Na nagłośnienie też nie można jakoś specjalnie narzekać. Czasem w tych najostrzejszych momentach dźwięki się trochę zlewały, ale ogólnie było nieźle. Na ich set złożyły się głównie utwory ze wspomnianego przeze mnie debiutanckiego albumu, zagrali też jeden nowy kawałek, który pewnie znajdzie się na zapowiedzianej na początek przyszłego roku EPce Letters. Takie utwory jak Set Guitars To Kill nie pozwalają przejść obok ASIWYFA obojętnie, a żywiołowości podczas grania można im tylko pozazdrościć. Po 45 minutach pożegnali się i zeszli ze sceny. Publiczność jednak nie pozwoliła na takie zakończenie, głośnymi brawami i okrzykami zmusiła Irlandczyków do bisowania. Zagrali jeszcze jeden numer, ten premierowy, zatytułowany S is for Salamander, który dokończył dzieła zniszczenia. Scenę opuszczali wyraźnie wzruszeni ciepłym czy wręcz gorącym przyjęciem jakie zgotowała im warszawska publiczność.
Podsumowanie - W moim subiektywnym rankingu jest to najlepszy koncert klubowy jaki widziałem w tym roku. Panowie z ASIWYFA dosłownie mnie zdruzgotali, a patrząc na reakcje reszty publiczności, chyba nie byłem w tym osamotniony. Absolutna rewelacja!
MySpace zespołu. Sprawdźcie ich koniecznie!

Koncert nr 2 - Maybeshewill

Zespół niby z jednej strony podobny do ASIWYFA, z drugiej inny. Dysponujący wielkim asem w rękawie, stanowiącym o oryginalności kapeli. Mowa oczywiście o samplach z filmów.
Wyszli tuż przed 22. Zaczęli od problemów technicznych, które ciągnęły się za nimi przez ładną chwilę. Mnie najbardziej zadziwił basista, grał na... trzystrunowym instrumencie :) Ich występ był zupełnie inny niż ten wcześniejszy. Więcej było w nim klimatycznych momentów aniżeli czadu. Nie licząc wspomnianych sampli, muzyka prezentowana przez Anglików bliższa jest tradycyjnemu instrumentalnemu post-rockowi. Żałuję, że cała elektronika puszczona była z taśmy, przydałaby się dodatkowa osoba na scenie zajmująca się tym wszystkim. Szkoda. Panowie zagrali bardzo przyzwoicie, ale niestety jakoś specjalnie mnie nie porwali. Byłem zbyt oszołomiony koncertem ASIWYFA. Może gdyby występy odbyły się w odwrotnej kolejności to coś by zmieniło? Bo Maybeshewill z pewnością na uwagę zasługuje. Powiem tak: były momenty, w których chłopaki dorównywali ASIWYFA. Super wypadły starsze utwory takie jak He Films the Clouds Pt 2 czy też The Paris Hilton Sex Tape. Koncert potrwał mniej więcej 50 minut, w tym jeden bis.
Podsumowanie - Było dobrze, acz bez rewelacji. Taka mocna czwórka w skali szkolnej.
MySpace zespołu.

Napiszę jeszcze raz jakby ktoś przegapił. Koncert ASIWYFA był dla mnie najlepszym występem klubowym jaki widziałem w ciągu minionego roku, zaś Maybeshewill ciekawym uzupełnieniem. Jak ktoś poszedł na Placebo to ma czego żałować :)

Na koniec chciałbym serdecznie podziękować organizatorom za udzielenie mi akredytacji oraz za sprowadzenie tych zespołów do Polski. Ja chcę jeszcze raz :)

Update:
And So I Watch You From Afar





Maybeshewill





Zdjęcia: Krzysztof Magura

Pjus - Nie mówię szeptem

Od tygodnia w sieci hula nowy klip Pjusa będący zapowiedzią jego debiutanckiej płyty solowej. Tym razem warszawski raper postanowił zaprezentować bardziej klasyczny kawałek zatytułowany Nie mówię szeptem (wcześniej mogliśmy usłyszeć utwór Głośniej od bomb - hołd dla głuchoniemych uczestników Powstania Warszawskiego).
Ciekawy tekst w połączeniu z niezłym obrazkiem (kochane Powiśle!) robi pozytywne wrażenie.

Premiera albumu przewidziana została na początek grudnia (5.12), jednak już teraz możecie zamówić swój egzemplarz na stronie Alkopoligamii. Jest to jedyna okazja do zdobycia limitowanej wersji płyty (CD+DVD) z krótkometrażowym filmem o chorobie Pjusa oraz teledyskami. Do sklepów trafi tylko krążek CD.

niedziela, 15 listopada 2009

Maybeshewill + And So I Watch You From Afar - No Mercy 19.11.2009


Maybeshewill to post-rockowy zespół z Leicester w Wielkiej Brytanii. Muzykę tworzoną przez Maybeshewill charakteryzuje połączenie gitarowego post-rocka z elementami elektroniki oraz wykorzystywanie sampli z filmów.
Zespół założony został w 2005r. przez gitarzystów Robina Southby’a i Johna Helpsa. Po kilku miesiącach wspólnego grania wraz z basistą Tanya Brynem oraz perkusistą Lawrie Malenem wydali swoją debiutancką EPkę „Japanese Spy Transcript”.
Krążkiem dość szybko zaczęły interesować się brytyjskie wytwórnie jak Nottingham’s Field Records, które umieściły jeden z utworów Maybeshewill - „The Paris Hilton Sex Tape” - na 7” splicie z Ann Arbor.
W sierpniu 2006 roku ukazała się zremasterowana wersja „Japanese Spy Transcript” nakładem japońskiej wytwórni XTAL (m.in. Yndi Halda).
12. maja 2008r. ukazał się album „Not for Want of Trying”, cieszący się sporym zainteresowaniem również poza granicami Wielkiej Brytanii i zbiera wiele korzystnych recenzji.

www.myspace.com/maybeshewont

Jako support wystąpi odkrycie ostatnich miesięcy na Wyspach - AND SO I WATCH YOU FROM AFAR !!! Od siebie dodam, że wydany w tym roku debiutancki album Irlandczyków zwala z nóg.

www.myspace.com/andsoiwatchyoufromafar

Bilety: 20zł w przedsprzedaży (rezerwacje - info@promusicage.pl)
25zł w klubie przed koncertem.

Nie wypada przegapić :)

sobota, 14 listopada 2009

Nowości z obozu Rachael


Znów zrobiło się głośniej o jednym z nielicznych przedstawicieli psychodelicznej odmiany rocka w Polsce.
Po pierwsze z zespołu odeszła wokalista, Olga, co bez wątpienia jest dużą stratą. Szkoda.
Po drugie, wczoraj miała miejsce premiera nowego utworu warszawskiego trio. Kawałek ten można pobrać za darmo ze strony http://www.mediafire.com/?uou3oz4gkgc lub odsłuchać na ich profilu MySpace.
Kiedy ostatni raz byłem na koncercie Rachael właśnie ta kompozycja zrobiła na mnie największe wrażenie. Wersja studyjna nieźle namiesza wam w głowach :)

piątek, 13 listopada 2009

pg.lost i Tides From Nebula - Centralny Basen Artystyczny 12.11.2009

Ta impreza miała się odbyć w Jadłodajni, ale pożar, bla bla bla. Dobrze się stało, że koncert został przeniesiony do CBA. JF była miejscem kultowym, aczkolwiek zbyt małym na przyjęcie zagranicznych, dość znanych zespołów (tyczy się to zarówno pg.lost jak i Maybeshewill oraz And So I Watch You From Afar). Basen dysponuje większą salą koncertową (umieszczoną w... byłym basenie - byłem tam drugi raz i znów wróciły wspomnienia z dzieciństwa, bo m. in. w tym miejscu uczyłem się pływać :) i przede wszystkim lepszym nagłośnieniem.


(źródło: http://www.myspace.com/tidesfromnebula)
Tides From Nebula - niby support. Panowie wyszli na scenę parę minut po 21 i zagrali set prawie w 100% oparty na ich rewelacyjnym debiucie zatytułowanym Aura. Prawie, bo usłyszeliśmy też jeden nowy utwór. Po wielu miesiącach oczekiwania, koncert ten był dla mnie pierwszym spotkaniem z TFN w wersji live. Zaczęło się mocnym uderzeniem, a napięcie utrzymali aż do samego końca. Potrafili mnie zahipnotyzować i dodatkowo pobudzić energią płynącą ze sceny! Wszystko brzmiało bardzo dobrze (po tym co usłyszałem na Isis mogę nawet powiedzieć, że wręcz idealnie). Jednak czegoś mi zabrakło, ale o tym później. Po około 40 minutach grania pożegnali się i zeszli ze sceny. Był to ich ostatni koncert przed pierwszą europejską trasą, a zarazem ostatni w tym roku w stolicy. Kolejne występy zapowiedzieli dopiero na lato przyszłego roku. Jeszcze jedno, na TFN dopisała frekwencja. Pod sceną zgromadził się słusznej wielkości tłum ludzi.
Podsumowanie:
Usłyszałem swoją ulubioną kompozycję, jestem zachwycony (czytaj: rozpierdolili).


(źródło: http://www.myspace.com/pglost)
pg.lost - gwiazda wieczoru. Tylko teoretycznie, bo pierwsze co rzuciło się w oczy po ich wyjściu na scenę to spadek frekwencji. Ja wiem, że był czwartek, a w piątek trzeba do pracy/szkoły, ale pg.lost zaczęli grać koło 22:20 więc nie było jeszcze jakoś późno i nie jestem w stanie pojąć czemu tak dużo ludzi po prostu sobie poszło.
Co do samego koncertu. Od razu przyznaję bez bicia, że przyszedłem bardziej dla TFN, a pg.lost miało być dodatkiem, ich twórczość znam tylko pobieżnie. Rozpoczęli dość spokojnie, z każdym kolejnym utworem coraz bardziej się rozkręcali. Serio, napięcie rosło z minuty na minutę. Nie zagrali tak ostro jak TFN, postawili bardziej na stopniowe budowanie klimatu. Wyglądało to mniej więcej tak, że z każdym zagranym kawałkiem moja szczęka znajdowała się coraz bliżej podłogi, aż w końcu mocno w nią uderzyła. Duży plus za fajne wizualizacje, właśnie tego mi wcześniej zabrakło (co prawda po pewnym czasie zaczęły się, ale trudno, ważne, że były). Poza tym podstawowe instrumentarium (gitary, bas, perkusja) zostało rozszerzone o klawisze (choć mogłoby być ich ciut więcej) i namiastkę wokalu. Doprawdy fantastycznie się tego słuchało.
Podsumowanie:
Napisałem, że TFN rozpierdolili. A pg.lost było jeszcze lepsze. To chyba wystarczy.

Po tych koncertach mogę śmiało napisać, że post-rocka nie da się nie kochać. Chyba lepiej nie dało się wydać tych 25 złotych.

środa, 11 listopada 2009

Isis - Proxima 10.11.2009

To nie tak miało wyglądać. Idąc do Proximy spodziewałem się wspaniałego koncertu Isis i ciekawego dodatku zwanego Dälek. Z kolei Mamiffer był dla mnie wielką niewiadomą, bo nie pofatygowałem się, żeby choć przez chwilę posłuchać ich muzyki. Wiedziałem tylko, że w zespole gra Aaron Turner z Isis i jego żona. Wszystko wyszło inaczej.
W klubie stawiłem się jakoś o 19:40 i spotkała mnie pierwsza niemiła niespodzianka. Koncert Mamiffer już trwał, chociaż start był zaplanowany na 20. Z początku stanąłem z piwskiem w okolicy baru. Słuchałem sobie i słuchałem, ale głośne rozmowy zgromadzonych ludzi przeszkadzały w odbiorze muzyki. Podszedłem bliżej, skupiłem się na muzyce. Wow, super. Nie jest za głośno, fajnie brzmi. Ambientowe dźwięki płynące ze sceny wprowadziły mnie w przyjemny trans. Tylko 3 osoby (Aaron na gitarze, jego żona na klawiszach i perkusista), a muzykę grają bardzo fajną. Niestety. Ja się wkęciłem, a Aaron wstał, podziękował i szybko zeszli ze sceny. Cóż, pozostaje mi sprawdzić płytę.
Po krótkiej przerwie, około 20:15, swój występ rozpoczął Dälek. To był już chyba ich czwarty gig w tym roku w Polsce, dla mnie debiut. Pierwsze co pomyślałem: "ciekawa sytuacja, w ciągu ostatnich kilku dni byłem na większej ilości hip hopowych koncertów niż wcześniej w całym moim życiu :)". Ten był jednak zdecydowanie inny niż sobotnie show Fisza. Ciężkie industrialno-noisowe bity, tworzone przez DJa Oktopusa, nawet w wersji płytowej moje uszy przyjmowały dość opornie, a co dopiero na koncercie. Było cholernie głośno. Do tego stopnia, że po około 20 minutach chciałem powiedzieć "panowie, kończcie albo ja stąd idę, bo nie wytrzymam". Gdy zeszli ze sceny miałem mieszane uczucia. Sam Dälek mnie nie porwał, za to Oktopus był kapitalny. Łysolek, wytatuowany po samą szyję, dawał z siebie wszystko i chwała mu za to. Zagrali prawie godzinę. Chyba nie będę za nimi płakał, aczkolwiek koncert śmiało mogę nazwać ciekawym przeżyciem.
Godzina 21:30 - Isis. Mogłem ich zobaczyć już dwa lata temu, jednak wybrałem wtedy inny koncert. Teraz pojawiła się kolejna okazja, z której już musiałem skorzystać. Z perspektywy czasu uważam, iż Wavering Radiant jest jedną z najciekawszych płyt wydanych w tym roku. Nie miałem więc żadnych powodów do psioczenia na setlistę. Z 9 utworów, które zaprezentowali, aż 5 pochodzi z WR (m. in. moje ulubione "20 Minutes/40 Years"). Do tego dołożyli 4 starsze kompozycje (przede wszystkim świetne "Wills Dissolve"). Zagrali z werwą, ze sceny płynęły całe masy energii. Od strony publiczności zresztą też. Koniec pozytywów. Nagłośnienie było tak fatalne, że chciało mi się płakać. Po prostu zepsuło cały koncert. Żadnej selektywności, słychać było wielką ścianę dźwięków. Ginęły wszystkie smaczki, tak ważne przecież w muzyce Isis. Ściana ta momentami pochłaniała nawet wokal Aarona. Ja jednak twardo próbowałem cieszyć się muzyką. Nic z tego. Z tych 75 minut koncertu do zniesienia było może 15-20.
Wyszedłem zły, żeby nie powiedzieć wkurwiony. Na usta cisnęło mi się wulgarne hasło "jebać Proximę". Ale zwyczajnie w świecie ten klub zepsuł bardzo dobry gig. Po raz kolejny prawdziwe okazują się stare zasady:
1. Głośniej nie znaczy lepiej;
2. Proxima jest najchujowszym klubem w Warszawie.
Podsumowanie:
Najlepszy koncert:
1. Mamiffer (15 minut wystarczyło, żeby pobić całą resztę)
2. Isis
3. Dälek
Kiedy to piszę jest godzina 22:30 dnia następnego. W lewym uchy jeszcze mi piszczy.

Setlista Isis:
1. Hall Of The Dead
2. Hand Of The Host
3. Holy Tears
4. 20 Minutes / 40 Years
5. Ghost Key
6. Wills Dissolve
7. Threshold Of Transformation
Encore:
8. Carry
9. Dulcinea

wtorek, 10 listopada 2009

Fuck Patience, Let's Dance


Takie słowa widnieją na Twitterze Them Crooked Vultures. Postanowiłem zapiracić troszkę i udostępnić album do ściągnięcia.
Przed wami Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures!
Edit:
Koniec ściągania! Płyta jest już dostępna w Polsce więc teraz zapraszam do sklepów!

EDIT:
Na YT płyty już posłuchać nie można. Link do ściągnięcia jednak póki co zostawiam. Dlaczego? Bo premiera w Polsce przewidziana jest dopiero na początek grudnia... I jak tu się nie wkurwić?

Them Crooked Vultures (pt 7)

Kurwa!!! Jest cała płyta! Zespół udostępnił krążek do odsłuchania na swoim kanale na YouTube!
No One Loves Me & Neither Do I

Mind Eraser, No Chaser

New Fang

Dead End Friends

Elephants

Scumbag Blues

Bandoliers

Reptiles

Interlude With Ludes

Warsaw Or The First Breath You Take After You Give Up

Caligulove

Gunman

Spinning In Daffodils

poniedziałek, 9 listopada 2009

Them Crooked Vultures (pt 6)

Dla niecierpliwych!
Polecam zajrzeć tu.

Sweethead - Sweethead

Debiutanckie wydawnictwo Sweethead jest już trzecią, choć jeszcze nie ostatnią w tym roku płytą, któregoś z obecnych lub byłych członków Queens of the Stone Age. W tym przypadku głównym bohaterem jest wieloletni gitarzysta Kłinsów Troy van Leeuwen. Pozostałymi członkami grupy są debiutująca wokalistka Serrina Sims oraz Norm Block i Eddie Nappi kojarzeni z Mark Lanegan Band.
Co dostajemy od tegoż zespołu? 12 rockowych piosenek.
Dobrych? Różnie.
Zaczyna się w miarę ok. Otwierający krążek "The Sting" trzyma przyzwoity poziom. Mocno zdziwiłem się, gdy pierwszy raz usłyszałem "Turned Our Backs". Perkusja na początku tego kawałka jest żywcem zerżnięta z Nine Inch Nails, dokładniej mówiąc z "Wish". Tylko czekałem aż pojawi się Reznor ze swoim "This is the first day of my last days". Utwór bardzo przeciętny. Później jest niestety gorzej. Kolejne piosenki są zupełnie nijakie. Nadają się do słuchania w tle, raczej nie można się nimi zachwycać. Trochę tu za dużo skojarzeń z tegorocznym albumem Spinnerette. Maniera wokalna Serriny bardzo przypomina Brody Dalle. W drugiej połowie płyty sytuacja się zmienia. Już "Remote Control Boys" pokazuje, że Sweethead ma coś do powiedzenia. Jednak najważniejsze są trzy inne kawałki. Spokojne, acz kapitalne "Meet in the Road". Tym już się mogę zachwycać. Dalej jest niesamowicie udany singiel "The Great Disruptors" (znany z wcześniejszej EPki zespołu). Bardzo przebojowy, wpadający w ucho.

Trzecim z wyróżniających się utworów jest zamykający wydawnictwo "The Last Evening", dość zróżnicowany, przyjemnie pokombinowany i trudniejszy w odbiorze niż reszta albumu.
Teraz czas na wyróżnienia indywidualne. Zwycięzcą zostaje...

Troy van Leeuwen. Krótkie uzasadnienie: Troy jako jedyny z całego zespołu wypada świetnie od samego początku do końca. Jego pomysły niszczą, jego gra na gitarze jeszcze bardziej. Wspaniale pokazał swój kunszt i w dalszym ciągu będzie moim ulubionym członkiem QOTSA (oczywiście zaraz po Joshu ;).
Nie można powiedzieć, że debiut Sweethead to płyta zła. Niestety nie można również powiedzieć, że dobra. Jest bardzo przeciętna, choć pojawiają się momenty. Myślę, że jeżeli pójdą w tę lepszą stronę kolejny album może okazać się naprawdę ciekawy. Póki co będę zasłuchiwał się w tych 3 wspaniałych utworach, o których wspomniałem wcześniej.
Jeszcze jedno. Z oficjalnej strony zespołu można bezpłatnie pobrać bonusową piosenkę - "Tired of Waiting for You". Jest tylko małe 'ale'. Jej jakość - 96 kbps. Wolne żarty. Ja się czuję tym obrażony!

niedziela, 8 listopada 2009

Fisz Emade - Nowy Wspaniały Świat 7.11.2009

Otwarcie nowego lokalu, w miejscu po nieistniejącej już legendarnej kawiarni Nowy Świat, było pretekstem do zaproponowania Warszawiakom (i nie tylko) całego weekendu atrakcji. Jedną z nich był koncert braci Waglewskich.
Zanim przejdę do samego występu, opowiem troszkę o otoczce. Według plakatu, start był przewidziany na godzinę 20. Przybyłem kilka minut po 19 i... prawie do 21 sterczałem w kolejce. No po prostu masakra. Po wejściu do środka poczułem się dziwnie. Raczej nie zdarza mi się odwiedzać takich ociekających lansem miejsc, a tutaj wydawało mi się, że jestem z jakiejś innej bajki ;) Zresztą nie tylko ja miałem takie odczucia. Bo dla fana tej budy z ul. Dobrej, która ostatnio spłonęła, wejście do Nowego Wspaniałego Światu było niczym wyprawa na elegancki bal dla Kopciuszka.
Wracając do wątku głównego, czyli muzyki. Koncert rozpoczął się tuż po 22, do tego czasu zgromadzonym gościom czas umilał DJ Eprom, a także sam Fisz. Przyznam szczerze, że dźwięki wydobywające się z głośników były wręcz wyborne. Wyborne było też piwo. I nie drogie, bo Grolsch kosztował 9 złociszy, zaś Leszek zaledwie 7. Jak na taką lokalizację można powiedzieć, że to tanio.
Jak już wspomniałem, występ braci Waglewskich rozpoczął się kilka minut po 22. Zająłem sobie idealne miejsce tuż przed Fiszem. Kiedy pojawili się na scenie, nagle zrobiło się strasznie tłoczno i duszno. Rozpoczęli tak jak ostatnią płytę, od utworu "Iron Maiden". Fisz za mikrofonem, Emade odpowiadał za bębny i automat perkusyjny, a towarzyszył im DJ Eprom. Cóż ja tu będę pisał, uwielbiam ten kawałek, za każdym razem kiedy słyszę fragment "na gitarach swoje solo będzie grał pan, który się nazywa Jeff Hanneman" uśmiecham się głupio sam do siebie i mam ochotę na Slayera ;) Później na scenie pojawili się jeszcze trzej muzycy, gitarzysta, basista i klawiszowiec, którzy towarzyszyli Waglewskim do samego końca koncertu. To z pewnością wielki plus. Muzyka zagrana na żywo jest dla fanów czymś ciekawszym niż puszczenie jej z płyty. Panowie dalej polecieli utworami z Heavi Metal, zagrali ponad połowę tgo albumu, m. in. piosenki "Szef Kuchni", "Wiosna 86" czy "Pani Bum Bum". Ta ostatnia w zmienionej nieco wersji, mianowicie bez refrenu. Poza tym usłyszeliśmy sporo starszych kawałków, a wśród nich "Narkotyk", "Jesteście gotowi?", a także chyba największy hit Fisza - "30 cm". Zagrali też "Język wszechświata", jednak jak dla mnie ciekawiej wypada sam jego refren w "Inspiracjach" z ostatniego albumu Molesty.

Zagrali półtorej godziny. Na koniec zaserwowali nam "666", rozciągnięte o przedstawienie zespołu i indywidualne popisy wszystkich muzyków. Dwa z nich były rewelacyjne. Najpierw, kiedy swoje umiejętności zaprezentował DJ Eprom zbierałem szczękę z podłogi, a chwilę później po solówce perkusyjnej w wykonaniu Emade nie wiedziałem jak się nazywam. Słyszałem wcześniej, że młodszy z braci Waglewskich jest dobrym pałkerem, ale nie przypuszczałem, że aż do tego stopnia mnie zniszczy. Dużym atutem było też nagłośnienie bębnów, szczególnie stopy. Perkusja brzmiała fantastycznie!
Koncert zdecydowanie na plus, acz bez fajerwerków (poza Emade). Szkoda, że nie było prawie żadnej oprawy wizualnej. Jednak suma sumarum warto było odwiedzić Nowy Wspaniały Świat (już drugi raz, bo wcześniej wpadłem tam przed oficjalnym otwarciem, na początku września) i wystać kilka godzin. Było git :)

piątek, 6 listopada 2009

Pomoc dla Jadłodajni

To nie może być koniec Jadło. Nie wyobrażam sobie Warszawy bez tego klubu.
Każdy może dać coś od siebie. Albo to pomóc na miejscu, gdzie z pewnością przyda się każda para rąk (codziennie od 12), albo finansowo. Pieniądze można przesłać na konto bankowe:
81 1940 1076 4869 9893 0000 0000
Marcin Majewski. Z dopiskiem "Dla Jadłodajni".
Jeśli do przelewu potrzebny jest adres to informacje na ten temat można uzyskać pod numerem telefonu 79055114.
Trzeba działać, to nie może się tak skończyć!

Akcent humorystyczny:
Wszystko poszło z dymem, ale moja wlepka w kiblu przetrwała. Oto dowód (należy kliknąć na zdjęcie w celu powiększenia go ;):

Zdjęcie ze strony http://www.generationstrange.com/.

czwartek, 5 listopada 2009

Apokalipsa

Koniec świata, tragedia, masakra. Mój ukochany klub spłonął. Ostatnio bardzo na Jadłodajnię Filozoficzną psioczyłem, ale spędziłem w tym miejscu tyle wspaniałych chwil, że nie wyobrażam sobie co teraz będzie. Koniec z weekendowymi imprezami, koniec z czwartkowymi koncertami, koniec ze wszystkim :(

poniedziałek, 2 listopada 2009

Them Crooked Vultures (pt 5)

W sieci pojawiły się kolejne oficjalne wycieki z nadchodzącego krążka TCV. Robi się coraz ciekawiej :)
Gunman

Mind Eraser, No Chaser

niedziela, 1 listopada 2009

Muzyczna śmierć

Wszystkich Świętych. Dziś internetem zawładnęły wspomnienia o zmarłych w ciągu ostatnich 12 miesięcy politykach, pisarzach, aktorach czy muzykach. Też chciałem coś napisać na ten temat, ale pomyślałem, że jest to zbyt oklepane i zrobię co innego. Śmierć nie musi być równoznaczna z odejściem z tego świata, zwłaszcza w wymienionych przeze mnie dziedzinach. Co mam na myśli? W swoim tekście oczywiście skupię się na muzyce. Otóż mało który muzyk jest geniuszem, wszystkim, bądź prawie wszystkim, zdarzają się jakieś wpadki. Wypadek przy pracy jest do wybaczenia, ale są też twórcy, którzy od jakiegoś czasu zmierzali w złą stronę. Aż wreszcie dopięli swego i sięgnęli samego dna. Wybrałem sobie trzy takie najbardziej spektakularne upadki tego roku. Dla mnie wszyscy z nich swoim ostatnim album popełnili muzyczne samobójstwo. O ile zwykle mam w zwyczaju wierzyć w ludzi, to tutaj mamy do czynienia z przypadkami na tyle skrajnymi, że po prostu nie jestem już w stanie im zaufać.
1. Chris Cornell i jego album Scream
Ciężka to historia. Po rozpadzie Soundgarden Cornell konsekwentnie zjeżdżał po równi pochyłej. Jakieś przebłyski przytrafiły mu się tylko na płytach Audioslave, jednak cały czas muzyce daleko było do poziomu macierzystej formacji Chrisa. O płytach solowych nawet nie wspomnę. Genialny głos to nie wszystko, bez ciekawych dźwięków nie można nagrać dobrego krążka. I Krzysiek postanowił COŚ zmienić. Co? Do współpracy zaprosił modnego producenta współczesnego popu, czyli Timbalanda. Sytuacja sama w sobie jest dziwna. Facet po czterdziestce, wręcz ikona rocka lat 90, postanawia poeksperymentować. Ok, eksperymenty są dobre, pod warunkiem, że choć trochę się nad nimi panuje. W tym przypadku wszystko uciekło spod jakiejkolwiek kontroli i panowie wydali płytę tak okropną, że ciężko opisać ją słowami. Wystarczy zobaczyć teledysk promujący ten album.

Cóż, Krzychu włożył pistolet do ust i nacisnął na spust. BANG! Popełnił najbardziej spektakularne samobójstwo muzyczne w tym roku.
2. Nick Oliveri wraz z albumem Death Acoustic
Dwie recenzję płyty są niżej na blogu więc nie będę się już nad nim pastwił. Napiszę tylko, że gość odchodzi w zapomnieniu. Parafrazując słowa Trenta Reznora:
Nick is dead and no one cares.
3. Placebo - Battle for the Sun
W tym przypadku jest trochę tak jak u Cornella. Placebo nagrywało dobre płyty 10 lat temu, a potem coś się zacięło. Sleeping with Ghosts było ok, na Meds dobre kawałki można policzyć na palcach jednej ręki, a tegoroczny album jest tym czego w sumie można było się spodziewać.
Battle for the sun, sun, sun... Bleee, rzygać się chce...

W tym kawałku słowa, powtarzane kilkakrotnie przez Briana Molko są niemiłosiernie wkurwiające. Niestety reszta płyty trzyma podobny, niski poziom.

Aha, wspomnę jeszcze o jednej śmierci, szczególnie dla mnie przykrej. W tym roku swoją działalność zakończył zespół Nine Inch Nails. Tutaj sytuacja jest diametralnie inna. Trent Reznor pożegnał się ze swoimi fanami najlepiej jak się tylko dało. Najpierw wydał dwie darmowe i co najważniejsze dobre płyty, a potem zagrał długą trasę po całym świecie, zahaczając wreszcie o Polskę (od relacji z tego koncertu zaczęła się historia mojego bloga). Będzie mi bardzo brakowało NIN...

No i tak sobie cały dzień myślałem czy przez ostatnie 12 miesięcy wydarzyło się coś równie złego jak te trzy płyty, ale nic więcej nie przyszło mi do głowy. Może macie jakieś sugestie?